W sali narad Nadleśnictwa Kłodawa pan Rafał Kruk członek Stowarzyszenia na rzecz dzikich zwierząt „Sokół", leśnik i sokolnik przedstawił zebranym pracownikom nadleśnictwa prezentację dotyczącą biologii, występowania i ochrony sokoła wędrownego. Wskazał również charakterystyczne cechy pozwalające odróżnić poszczególne gatunki sokołowatych. Opowiedział o działalności Stowarzyszenia na rzecz dzikich zwierząt „Sokół" w zakresie ochrony i reintrodukcji sokoła wędrownego.

Sokół wędrowny (Falco peregrinus) – gatunek średniego ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae). Ptak o krępej sylwetce, silnej budowie ciała z charakterystycznie długimi, ostro zakończonymi skrzydłami i masywną głową. Samica większa o około 1/3. Ptaki obu płci ubarwione podobnie. Dorosłe – wierzch stalowoszary z rozjaśnieniem na kuprze, wole kremowe, spód biały z nakrapianiem na piersi w kształcie łez, a poniżej ciemnym poprzecznym prążkowaniem. Osobniki młode – wierzch ciemnobrązowy, spód kremowy z podłużnym prążkowaniem. Mają jasne kreskowanie na bokach głowy i karku, a kremowo ubarwiony spód uwidacznia grube i ciemne kreski.

W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą. Wymaga ochrony czynnej. Wokół gniazd sokołów wędrownych obowiązuje strefa ochronna: przez cały rok w promieniu do 200 m, a okresowo (od 1.01 do 31.07) – w promieniu do 500 m od gniazda

Wąs jest niewyraźnie zaznaczony. Na policzkach charakterystyczny czarny „wąs" kontrastującym z białym policzkiem. Jest bardziej wyrazisty w porównaniu z innymi sokołami podobnej wielkości. Szyja i ogon krótkie. Dziób krótki, silnie hakowato zagięty z charakterystycznym „zębem" w górnej części i odpowiadającym mu wcięciem w żuchwie. Nogi, woskówka, obramowanie oczu i nasady dzioba w intensywnie żółtym kolorze. Nozdrza wyraźnie widoczne na tle woskówki, okrągłe, z widocznym centralnym punktem. Oko bardzo ciemne, z prawie niewidoczną źrenicą. Jest znacznie większy od pustułki. W porównaniu z nią szersze u nasady i bardziej zaostrzone skrzydła. Ubarwienie wierzchu może mylić go z kobuzem.

W Europie (w tym w Polsce) dawniej był to rozpowszechniony ptak lęgowy, jednak w latach 50 i 60 XX wieku nastąpił drastyczny spadek jego liczebności. Europejską populację szacuje się na 700 par lęgowych.

W wielu krajach prowadzone są programy restytucji gatunku. W niektórych krajach (np. w USA, części Niemiec, Szwecji, Francji) programy reintrodukcji zostały zakończone, gdyż dzikie populacje zostały odbudowane. W Polsce sokolnicy nadal prowadzą reintrodukcję na terenach leśnych w celu odtworzenia ekotypu nadrzewnego. Stowarzyszenie na rzecz Dzikich Zwierząt „Sokół" zainstalowało w całej Polsce kilkadziesiąt sztucznych gniazd dla sokołów i obrączkuje wszystkie dostępne dzikie sokoły i ptaki reintrodukowane. Używa do tego kolorowych obrączek ornitologicznych i obserwacyjnych, zgodnie z międzynarodowym systemem pozwalającym na ich późniejszą identyfikację.

Z uwagi na bardzo niską liczebność sokoła wędrownego w Polsce wszelkie obserwacje należy zgłosić do Stowarzyszenia „Sokół". Więcej informacji można uzyskać na stronie internetowej Stowarzyszenia www.peregrinus.pl